سازمان های محلی به طور نوعی فاقد کارآمدی مناسب در پاسخ گویی به
انتظارات محیط خود می باشند، ولی با این حال به عنوان نمایندگان حاکمیت
در مناطق خود مورد توجه و مراجعه، و خواه ناخواه مورد ارزیابی و
ارزش گذاری واقع می شوند. از طرف دیگر، این گونه سازمان ها، به علت در
اختیار نداشتن نیروهای متخصص بهبود سیستم و نیز عدم دست رسی به مراکز
علمی- پژوهشی و تخصصی قادر به حل عملی مشکلات پیش روی خود
نیستند. از این رو ایجاد و تأسیس کلینیک های محلی بهبود سیستم به عنوان
یک تدبیر نوین و علمی ضمن حل مشکلات سازمان های محلی، منجر به
نهادینه سازی دانش بهبود مستمر در سازمان های یاد شده می گردد.
)