از جمله اموری که برخی آن را جزء منابع فقه دانسته و درکنار ادله اربعه از
آن یاد کرده اند عبارت است از شهرت فتوایی، که مقصود از آن، حجت بودن
حکم مشهور در نزد فقها است هر چند استناد به دلیلی نداشته باشد. اما به نظر اکثر محققین تمام وجوهی که برای اثبات حجیت آن مورد تمسک قرارگرفته
خدشه پذیر است.
ادعای ما در این مقاله این است که اگر اثبات شد مرجع بودن نظریه
حقوق دانان (دکترین) در فرض نقد و یا اجمال مواد قانونی در حد یک سیره
مستمر و دایمی عقلا است آن گاه حجیت شهرت بر اساس آن در فقه قابل اثبات
است.
)